December en oef wat is het warm hier..
Blijf op de hoogte en volg Anne
02 December 2013 | Ghana, Wulugu
Lieve Nederlandse vriendjes,
Lekker aan het bevriezen ? Voor de kachel met warme chocolademelk liedjes aan het zingen voor sinterklaas ? Zo gek dat het gewoon december is en ik in 38 graden zit. JA écht 38, heb er niet zoveel problemen mee hoor. Ik heb trouwens een Ghanese naam, want elk kindje dat hier geboren wordt krijgt een naam, vernoemd naar de dag van de week. Dat is dan hun eerste naam. Ik ben geboren op woensdag, klopt dat mam ? (heb het uitgerekend met de agenda op mijn telefoon, maar weet niet zeker of het klopt) Maar weer terug naar wat ik wou vertellen, mijn Afrikaanse eerste naam is Akua. Als je dat zegt tegen een Afrikaan, als ze vragen hoe je heet, gaan ze helemaal lachen, ze vinden dat helemaal leuk. Oh en voordat ik het vergeet, diegene die ik een adressenlijst heb gegeven; je kan hier niks naartoe sturen. Je hebt hier geen straatnamen, huisnummers etc. Het postkantoor wat evt zou kunnen werken zit ergens in het zuiden, je weet nooit of het aankomt, het kost veel geld en duurt ‘Afrikaans’ lang.
Vrijdag werd ik wakker en het ging beter met me. Donderdag avond zat ik er helemaal doorheen, nadat ik mama had gebeld. Alle emotie komt er dan uit als je iemand aan de telefoon hebt waar je heel veel van houdt en op dat soort moment toch stiekem even nodig hebt. Ik had echt zin in de eerste dag in het weeshuis. Vroeg wakker door alle geluiden van dieren, de moskee, de schoolbel, de mensen die hier zo luidruchtig met elkaar praten. Na een tijdje rustig op de fiets naar het weeshuis. De fietsen zijn hier trouwens aan elkaar gelijmde stukjes ijzer. Heel krakkemikkig op weg naar de enige echte oranje zandweg, de way of heaven. Toen ik daar fietste kreeg ik haast tranen in mijn ogen, zo gaaf. Gewoon een zandweg, heel droog en stoffig. Allemaal natuur aan beide kanten van de weg. Hoge bomen, lage, dode, groene, gekapte maïsvelden. Op de weg kom je tegen, kuddes koeien, geiten, ezels, mensen op scooters, vrouwen lopend op de weg met dingen op hun hoofd, fietsende mensen met teveel bagage (waarvan je denkt; waar gaat al dat stro heen met die man op de fiets ?) Ook rijden er soms keihard vrachtwagens langs met ook te gekke bagage erin, hout, mensen, dieren. Ook kleine auto’s, ezels met een kar of wat dan ook, passeren er. Door die hard rijdende voertuigen krijg je echt een enorme stofwolk over je heen. Het is net een gratis holi festival, je wordt gratis en voor niets oranje, stoffig en bezweet. De way of heaven is namelijk onder een strak blauwe lucht en onder de brandende zon. Naar het weeshuis fiets je ongeveer 20 min, zo’n 5 km. Oh ja.. mijn fiets ging na 10 min fietsen kapot. Na een hele tijd geregeld en verder. Ergens langs de oranje zandweg , stond ook het weeshuis.
Alle kindjes kwamen op ons afgerend en vroegen meteen ; hi how are you, what’s your name ? Ze namen mn fiets over en pakte meteen mijn handen vast en gingen me knuffelen. Ze waren heel handtastelijk, ach ik was toch al vies door de oranje weg. Het weeshuis is echt onwijs heftig, het is een compound, net als bij het gastgezin. Maar de kids hebben 2 slaapkamers, 1 voor de jongens en 1 voor de meisjes. In elk kamertje liggen 2 matrasjes op de grond met gaten, heel dun en versleten. Er staat een mand voor de vieze was, 2 gammele bankjes en ieder kind heeft z’n eigen plastic doos. Maar ze hebben helaas weinig om erin te doen. Er leven ook andere mensen en een kok met een kindje in de compound. Die kunnen allemaal geen Engels, de kinderen een klein beetje. Communiceren is dus niet heel easy. De kok kookt 3x per dag voor de kids, heel simpel en net genoeg zodat ze niet uithongeren. Er wordt ook vaak gevaagd of vrijwilligers eten willen halen voor de kinderen. No way, ik niet. Dat zou vanuit het gastgezin moeten komen, die betaal ik namelijk ook voor eten voor de kids. Het probleem bij dit weeshuis is dat een NL vrijwilligster geld aan het inzamelen is voor een nieuw gebouw, voor alleen de weeskinderen. Dat gaat er hopelijk komen, maar het is dus zonde om nu de 2 kamertjes op te gaan knappen of iets te gaan schilderen. Aan de andere kant duurt het misschien ook wel weer heel lang voordat er een nieuw gebouw komt. De kinderen hebben ook een caretaker die in de compound woont, hij is alleen al heeel wat maanden ziek. De kinderen hebben dus niemand die echt op ze past, ze helpt en gaat opvoeden. Ze hebben alleen vrijwilligers, maar die zijn er ook niet het hele jaar door. De kids gaan normaal vanaf 8 tot een uur of 1 naar school, alleen vrijdag was de leraar niet op komen dagen.. tja Afrika. De kinderen zijn heel zelfstandig, echt te eigenlijk voor hun leeftijd. Maar ze hebben dan weer totaal geen opvoeding, eigenlijk is het 1 grote chaos. Ze gingen wel heel schattig zagen zagen wiede wiede wagen met mij zingen, in het Nederlands !! Je kan niet heel veel met de kinderen doen, liefde geven. Dat is dan ook wel weer heel belangrijk.
Na een tijdje ging ik smerige, vol gaten zittende kleren van de kindjes wassen. Echt met een blok zeep. De kindjes gaan je dan wel meteen helpen en laten zien hoe hun vinden dat het moet, echt leuk om te zien. Na het wassen gingen we water halen. Het oudste kind ging de ezel vangen en daarna vastmaken aan de kar. Grote blauwe ton erop en dan 200 m lopen met een ezel. Hoe ouderwets. De waterpompen zijn al leeg, de waterput naast het weeshuis ook en de waterput waar wij heen gingen is ook al heel diep. Water halen is zwaar, met een jerrycan water ophijsen, spierballennnnn. Weer terug kregen de kinderen eten en besloten wij om terug te gaan. Zoveel indrukken, genoeg voor die dag. De weg terug was slopend, water was op dus ik kwam echt uitgedroogd weer ‘thuis’ aan. Meteen douchen, eten en internet geregeld.
Zaterdag waren we eigenlijk vrij, maar gingen Willemijn en ik naar een wat luxer weeshuis, Nabari. Op de fiets, dit keer met meer water. Het was ruim 12 km naar dat weeshuis, zeker het dubbele van Silinga en weer die oranje zandweg. Het weeshuis zat op slot, dus in het dorpje opzoek gegaan naar iemand die Engels kon praten. Hij heeft de caretaker opgehaald, die ook ziek was, met een sleutel konden we binnen een kijkje nemen. Super goed weeshuis. Alleen voor de weeskinderen, echte bedjes, muurschilderingen, voorraadhok, hokjes voor de douche en wc. Goed ideeën opgedaan dus ! Voor de hele weg weer terug gevraagd aan de Engelse jongen of we even op een tak met planken erop mochten uitrusten. Daar wat gegeten en na een uurtje weer terug. Uiteindelijk zo’n 25 km gefietst die dag, well done.
Zondag waren we echt vrij. Stiekem willen we heeeel bruin terugkomen, dus we gingen vroeg in de ochtend lekker 2 uurtjes zonnen in 38 graden. Beetje beschut plekje opgezocht, omdat het hier niet heel normaal is om met zo weinig kleren (bikini) rond te lopen/liggen. Thuis douchen, lunchen en met z’n 5’en naar de Walewale markt. Met de taxi, 3 voorin en 3 achterin incl chauf. Ik zat bijna op schoot bij de chauffeur, gezellig ! De auto’s zijn hier echt net als de fietsen, bij elkaar geraapt zooitje. Typische markt in Walewale, zelfs geitenhandel, terwijl de geiten hier voor het oprapen liggen (lopen). Ik heb een Afrikaanse stof gekocht voor 3,33 euro om er een Afrikaanse jurk van de laten maken, tof ! Oma wilt u ook een Afrikaanse stof om er iets moois van te naaien ?
Even wat kleine dingetjes tussendoor;
- Soms kan ik het nog helemaal niet geloven dat ik echt 5 mnd weg ben, het klinkt zo lang.
- Je ziet hier wel veel zwervers die de hele dag onder een boom liggen, maar weinig bedelaars.
- Je kan hier gewoon je boodschappen doen vanuit de auto, taxi, trotro of wat dan ook. Er lopen constant vrouwen/mannen/kinderen over de weg met dingen op hun hoofd die ze verkopen. Ja ze dragen hier echt alles op hun hoofd, ik heb het geprobeerd.. auuuu lastig.
- Het niet make-up gebruiken bevalt me echt op, heerlijk om de hele dag in je ogen te kunnen wrijven.
- We hebben onze tijd in Ghana verdeeld en ingepland. We blijven 6 weken in het weeshuis en gaan daarna zo’n 3/4 dagen vakantie vieren en het land bekijken. Daarna 2 weken werken in het ziekenhuis en dan op expeditie in Tanzania.
Vandaag 2e dag in het weeshuis gehad. Ik was vandaag echt vroeg wakker, 6 uur al. Hoop niet dat dit een gewoonte gaat worden. Na het ontbijt met onze stof naar de naaister, super leuke vrouw met een prima dosis humor. We mochten eerst een model uitzoeken en daarna werden we opgemeten. Daarna spullen gepakt en langs de fietsenmaker voor mijn fiets. Of naja fietsenmaker.. mannetjes die interessant proberen te sleutelen aan een beetje ijzer. Na zeker een half uur wachtenweer naar de oranje weg. Er was geen kind bij het weeshuis, dit keer waren ze wel op school. Het was echt een troep in de compound. Het water was op en in de slaapkamers van de kids lag ik weet niet hoeveel kilo zand/stof en keutels van geiten/kippen. Oke, aanpakken die handel. Willemijn en ik de slaapkamers, eerst leeghalen, dan met een soort roe de kamers vegen en dan alles er weer netjes en uitgeklopt in. De ander meiden gingen water halen. Lukte niet helemaal, want ze konden de ezel niet vangen. Dus maar met de fiets en een jerrycan naar de waterput. Wij daarna ook nog een keer. Ik was na dit werk doodop en we gingen maar terug. Eerst langs het schooltje gegaan en even gepraat met de leraar. Afspraak gemaakt voor mogen, omdat we willen weten waar de kinderen zijn qua niveau in het onderwijs. We willen graag na de kerstvakantie ook les gaan geven.
Nog geen minuut op de fiets, weer kapot. Ama (hostmother) gebeld en die zou iemand gaan sturen. Na een tijdje kwam er een vrouw op de motor. De fiets van Willemijn was intussen ook kapot gemaakt. Samen met Willemijn achterop de motor naar huis. Daarna zou de vrouw de 2 fietsen achter op de motor mee gaan nemen. Ja ja.. zomaar in 5 minuten thuis. En dat zonder zweten en lekker in de wind. Thuis meteen een douche genomen. Grappig.. hier kan je gewoon een half uur douchen zonder dat er iemand tegen je zegt dat je te lang onder de douche staan en dat je dus water verspilt. Je hebt hier maar 1 emmer om te douchen, dus lekker lang over doen.
Ik vind het trouwens super leuk dat iedereen zo leuk en lief reageert op mijn blogs. Dat geeft me echt het gevoel dat veel mensen het lezen en dat houdt de moed erin om meer verhalen te schrijven. (nog wel).
Ik ga zo nog even naar de ‘wc’… lekker op de vuilnisbult en daarna mijn bedje in.
Kusjes voor iedereen en tot snel.
An
Lekker aan het bevriezen ? Voor de kachel met warme chocolademelk liedjes aan het zingen voor sinterklaas ? Zo gek dat het gewoon december is en ik in 38 graden zit. JA écht 38, heb er niet zoveel problemen mee hoor. Ik heb trouwens een Ghanese naam, want elk kindje dat hier geboren wordt krijgt een naam, vernoemd naar de dag van de week. Dat is dan hun eerste naam. Ik ben geboren op woensdag, klopt dat mam ? (heb het uitgerekend met de agenda op mijn telefoon, maar weet niet zeker of het klopt) Maar weer terug naar wat ik wou vertellen, mijn Afrikaanse eerste naam is Akua. Als je dat zegt tegen een Afrikaan, als ze vragen hoe je heet, gaan ze helemaal lachen, ze vinden dat helemaal leuk. Oh en voordat ik het vergeet, diegene die ik een adressenlijst heb gegeven; je kan hier niks naartoe sturen. Je hebt hier geen straatnamen, huisnummers etc. Het postkantoor wat evt zou kunnen werken zit ergens in het zuiden, je weet nooit of het aankomt, het kost veel geld en duurt ‘Afrikaans’ lang.
Vrijdag werd ik wakker en het ging beter met me. Donderdag avond zat ik er helemaal doorheen, nadat ik mama had gebeld. Alle emotie komt er dan uit als je iemand aan de telefoon hebt waar je heel veel van houdt en op dat soort moment toch stiekem even nodig hebt. Ik had echt zin in de eerste dag in het weeshuis. Vroeg wakker door alle geluiden van dieren, de moskee, de schoolbel, de mensen die hier zo luidruchtig met elkaar praten. Na een tijdje rustig op de fiets naar het weeshuis. De fietsen zijn hier trouwens aan elkaar gelijmde stukjes ijzer. Heel krakkemikkig op weg naar de enige echte oranje zandweg, de way of heaven. Toen ik daar fietste kreeg ik haast tranen in mijn ogen, zo gaaf. Gewoon een zandweg, heel droog en stoffig. Allemaal natuur aan beide kanten van de weg. Hoge bomen, lage, dode, groene, gekapte maïsvelden. Op de weg kom je tegen, kuddes koeien, geiten, ezels, mensen op scooters, vrouwen lopend op de weg met dingen op hun hoofd, fietsende mensen met teveel bagage (waarvan je denkt; waar gaat al dat stro heen met die man op de fiets ?) Ook rijden er soms keihard vrachtwagens langs met ook te gekke bagage erin, hout, mensen, dieren. Ook kleine auto’s, ezels met een kar of wat dan ook, passeren er. Door die hard rijdende voertuigen krijg je echt een enorme stofwolk over je heen. Het is net een gratis holi festival, je wordt gratis en voor niets oranje, stoffig en bezweet. De way of heaven is namelijk onder een strak blauwe lucht en onder de brandende zon. Naar het weeshuis fiets je ongeveer 20 min, zo’n 5 km. Oh ja.. mijn fiets ging na 10 min fietsen kapot. Na een hele tijd geregeld en verder. Ergens langs de oranje zandweg , stond ook het weeshuis.
Alle kindjes kwamen op ons afgerend en vroegen meteen ; hi how are you, what’s your name ? Ze namen mn fiets over en pakte meteen mijn handen vast en gingen me knuffelen. Ze waren heel handtastelijk, ach ik was toch al vies door de oranje weg. Het weeshuis is echt onwijs heftig, het is een compound, net als bij het gastgezin. Maar de kids hebben 2 slaapkamers, 1 voor de jongens en 1 voor de meisjes. In elk kamertje liggen 2 matrasjes op de grond met gaten, heel dun en versleten. Er staat een mand voor de vieze was, 2 gammele bankjes en ieder kind heeft z’n eigen plastic doos. Maar ze hebben helaas weinig om erin te doen. Er leven ook andere mensen en een kok met een kindje in de compound. Die kunnen allemaal geen Engels, de kinderen een klein beetje. Communiceren is dus niet heel easy. De kok kookt 3x per dag voor de kids, heel simpel en net genoeg zodat ze niet uithongeren. Er wordt ook vaak gevaagd of vrijwilligers eten willen halen voor de kinderen. No way, ik niet. Dat zou vanuit het gastgezin moeten komen, die betaal ik namelijk ook voor eten voor de kids. Het probleem bij dit weeshuis is dat een NL vrijwilligster geld aan het inzamelen is voor een nieuw gebouw, voor alleen de weeskinderen. Dat gaat er hopelijk komen, maar het is dus zonde om nu de 2 kamertjes op te gaan knappen of iets te gaan schilderen. Aan de andere kant duurt het misschien ook wel weer heel lang voordat er een nieuw gebouw komt. De kinderen hebben ook een caretaker die in de compound woont, hij is alleen al heeel wat maanden ziek. De kinderen hebben dus niemand die echt op ze past, ze helpt en gaat opvoeden. Ze hebben alleen vrijwilligers, maar die zijn er ook niet het hele jaar door. De kids gaan normaal vanaf 8 tot een uur of 1 naar school, alleen vrijdag was de leraar niet op komen dagen.. tja Afrika. De kinderen zijn heel zelfstandig, echt te eigenlijk voor hun leeftijd. Maar ze hebben dan weer totaal geen opvoeding, eigenlijk is het 1 grote chaos. Ze gingen wel heel schattig zagen zagen wiede wiede wagen met mij zingen, in het Nederlands !! Je kan niet heel veel met de kinderen doen, liefde geven. Dat is dan ook wel weer heel belangrijk.
Na een tijdje ging ik smerige, vol gaten zittende kleren van de kindjes wassen. Echt met een blok zeep. De kindjes gaan je dan wel meteen helpen en laten zien hoe hun vinden dat het moet, echt leuk om te zien. Na het wassen gingen we water halen. Het oudste kind ging de ezel vangen en daarna vastmaken aan de kar. Grote blauwe ton erop en dan 200 m lopen met een ezel. Hoe ouderwets. De waterpompen zijn al leeg, de waterput naast het weeshuis ook en de waterput waar wij heen gingen is ook al heel diep. Water halen is zwaar, met een jerrycan water ophijsen, spierballennnnn. Weer terug kregen de kinderen eten en besloten wij om terug te gaan. Zoveel indrukken, genoeg voor die dag. De weg terug was slopend, water was op dus ik kwam echt uitgedroogd weer ‘thuis’ aan. Meteen douchen, eten en internet geregeld.
Zaterdag waren we eigenlijk vrij, maar gingen Willemijn en ik naar een wat luxer weeshuis, Nabari. Op de fiets, dit keer met meer water. Het was ruim 12 km naar dat weeshuis, zeker het dubbele van Silinga en weer die oranje zandweg. Het weeshuis zat op slot, dus in het dorpje opzoek gegaan naar iemand die Engels kon praten. Hij heeft de caretaker opgehaald, die ook ziek was, met een sleutel konden we binnen een kijkje nemen. Super goed weeshuis. Alleen voor de weeskinderen, echte bedjes, muurschilderingen, voorraadhok, hokjes voor de douche en wc. Goed ideeën opgedaan dus ! Voor de hele weg weer terug gevraagd aan de Engelse jongen of we even op een tak met planken erop mochten uitrusten. Daar wat gegeten en na een uurtje weer terug. Uiteindelijk zo’n 25 km gefietst die dag, well done.
Zondag waren we echt vrij. Stiekem willen we heeeel bruin terugkomen, dus we gingen vroeg in de ochtend lekker 2 uurtjes zonnen in 38 graden. Beetje beschut plekje opgezocht, omdat het hier niet heel normaal is om met zo weinig kleren (bikini) rond te lopen/liggen. Thuis douchen, lunchen en met z’n 5’en naar de Walewale markt. Met de taxi, 3 voorin en 3 achterin incl chauf. Ik zat bijna op schoot bij de chauffeur, gezellig ! De auto’s zijn hier echt net als de fietsen, bij elkaar geraapt zooitje. Typische markt in Walewale, zelfs geitenhandel, terwijl de geiten hier voor het oprapen liggen (lopen). Ik heb een Afrikaanse stof gekocht voor 3,33 euro om er een Afrikaanse jurk van de laten maken, tof ! Oma wilt u ook een Afrikaanse stof om er iets moois van te naaien ?
Even wat kleine dingetjes tussendoor;
- Soms kan ik het nog helemaal niet geloven dat ik echt 5 mnd weg ben, het klinkt zo lang.
- Je ziet hier wel veel zwervers die de hele dag onder een boom liggen, maar weinig bedelaars.
- Je kan hier gewoon je boodschappen doen vanuit de auto, taxi, trotro of wat dan ook. Er lopen constant vrouwen/mannen/kinderen over de weg met dingen op hun hoofd die ze verkopen. Ja ze dragen hier echt alles op hun hoofd, ik heb het geprobeerd.. auuuu lastig.
- Het niet make-up gebruiken bevalt me echt op, heerlijk om de hele dag in je ogen te kunnen wrijven.
- We hebben onze tijd in Ghana verdeeld en ingepland. We blijven 6 weken in het weeshuis en gaan daarna zo’n 3/4 dagen vakantie vieren en het land bekijken. Daarna 2 weken werken in het ziekenhuis en dan op expeditie in Tanzania.
Vandaag 2e dag in het weeshuis gehad. Ik was vandaag echt vroeg wakker, 6 uur al. Hoop niet dat dit een gewoonte gaat worden. Na het ontbijt met onze stof naar de naaister, super leuke vrouw met een prima dosis humor. We mochten eerst een model uitzoeken en daarna werden we opgemeten. Daarna spullen gepakt en langs de fietsenmaker voor mijn fiets. Of naja fietsenmaker.. mannetjes die interessant proberen te sleutelen aan een beetje ijzer. Na zeker een half uur wachtenweer naar de oranje weg. Er was geen kind bij het weeshuis, dit keer waren ze wel op school. Het was echt een troep in de compound. Het water was op en in de slaapkamers van de kids lag ik weet niet hoeveel kilo zand/stof en keutels van geiten/kippen. Oke, aanpakken die handel. Willemijn en ik de slaapkamers, eerst leeghalen, dan met een soort roe de kamers vegen en dan alles er weer netjes en uitgeklopt in. De ander meiden gingen water halen. Lukte niet helemaal, want ze konden de ezel niet vangen. Dus maar met de fiets en een jerrycan naar de waterput. Wij daarna ook nog een keer. Ik was na dit werk doodop en we gingen maar terug. Eerst langs het schooltje gegaan en even gepraat met de leraar. Afspraak gemaakt voor mogen, omdat we willen weten waar de kinderen zijn qua niveau in het onderwijs. We willen graag na de kerstvakantie ook les gaan geven.
Nog geen minuut op de fiets, weer kapot. Ama (hostmother) gebeld en die zou iemand gaan sturen. Na een tijdje kwam er een vrouw op de motor. De fiets van Willemijn was intussen ook kapot gemaakt. Samen met Willemijn achterop de motor naar huis. Daarna zou de vrouw de 2 fietsen achter op de motor mee gaan nemen. Ja ja.. zomaar in 5 minuten thuis. En dat zonder zweten en lekker in de wind. Thuis meteen een douche genomen. Grappig.. hier kan je gewoon een half uur douchen zonder dat er iemand tegen je zegt dat je te lang onder de douche staan en dat je dus water verspilt. Je hebt hier maar 1 emmer om te douchen, dus lekker lang over doen.
Ik vind het trouwens super leuk dat iedereen zo leuk en lief reageert op mijn blogs. Dat geeft me echt het gevoel dat veel mensen het lezen en dat houdt de moed erin om meer verhalen te schrijven. (nog wel).
Ik ga zo nog even naar de ‘wc’… lekker op de vuilnisbult en daarna mijn bedje in.
Kusjes voor iedereen en tot snel.
An
-
02 December 2013 - 22:38
Erica:
Hoi Anne,
Wat een indrukken doe je op! Wat doe je goed werk!
We lezen je blogs graag dus zeker doorschrijven.
Liefs en een dikke knuffel van Henry, Bram, Maaike, Job en Erica -
02 December 2013 - 23:22
Annemarie:
Slaap zacht dapper meisje xx -
02 December 2013 - 23:49
Nathalie:
He anne!
Super leuk om te lezen en vooral heel herkenbaar,
Volgens mij beginnen jullie steeds meer te wennen en kan het genieten van de cultuur en het land ook beginnen, heeeeel veel plezier nog! En geef alle kindjes een dikke knuffel van me,
Ohja, en vooral blijven schrijven, leuk voor ons en straks ook voor jezelf!
Xxx -
03 December 2013 - 00:29
Hanneke Kreijne:
Hoi anne,
Wow!! Wat een leuke, spannende, enge, nieuwe dingen maak jij allemaal mee. Als ik dat zo lees komen al mijn herinneringen uit Afrika weer naar boven. Ik heb nl toen ik jong was 2 jaar in Afrika gewoond en herken heel veel van wat je schrijft. En weet je wat? volgens mij is er niet eens zoveel veranderd, behalve internet. Ik zie de rode geribbelde zandwegen zo voor me. Ik vind het heel knap van je dat je dit avontuur hebt aangedurfd en wens je alle moed en doorzettingsvermogen om het vol te houden. Want dit is een ervaring waar Je je hele verdere leven op terug kan kijken en nooit zult vergeten (bagage!!!!). Ik blijf je volgen...... Heel veel liefs van Max, Sacha, Fred en mij. XXX
-
03 December 2013 - 02:15
Jeroen:
Hi Anne,
Je maakt wat mee! Heel leuk om te lezen hoe het met je gaat en wat je meemaakt. Veel succes, sterkte en plezier. En zorg dat je die geit vangt!
Liefs Eva, Nadine en Jeroen -
03 December 2013 - 19:29
Monique Rouppe:
Wat een geweldig stoere onderneming! Heel veel succes en plezier. -
03 December 2013 - 20:35
Ineke:
Hoi Anne, wat leuk je reis verhalen ! Ik lees ze met veel plezier. Wat maken jullie veel mee en heel knap hoe je daar mee omgaat. Groetjes van ons. Ineke -
03 December 2013 - 22:02
Anouk:
leuk anne xxxxxxxxxxxxxxx anouk stephan & paul -
04 December 2013 - 02:01
Sofie:
Wauw wauw wauw. Great work Anne. I am really proud. Im sure you do and will do a great job. I can imagine that it's hard. One thing, 5 months... It's nothing. Don't forget to enjoy. Before you know it you are home !!
xxxx from New Hampshire -
04 December 2013 - 20:59
Irene Rene En Floor:
Lieve Anne,
Wat ontzettend leuk om je verhaal te lezen. Ik vind het zo stoer wat je doet. Wel lekker dat temperatuurtje daar. Morgen komt er hier storm, dus het is echt "hoor de wind waait door de bomen" op Sinterklaasavond. Nou ik kijk uit naar je volgende verhaal. Succes en plezier daar in zonnig Afrika. Groetjes van Rene Irene en Floor XXx -
05 December 2013 - 20:44
Eline:
Ann!
Super leuk geschreven!! En nu al een mega ervaring achter de rug.
Daar maak je me we een beetje jaloers mee. Jij in het zonnetje in Afrika en ik achter mijn wiskunde boeken.Moest wel even hard lachen toen je zei dat je het heerlijk vond zonder make-up! Even zo'n 'ik zei het je'-momentje.
Geniet er lekker van! Ik zag al een leuke foto met pepernoten, dus Sinterklaas wordt goed gevierd.
Dikke knuffel, Lien -
07 December 2013 - 12:47
Marloes:
Lieve Akua
Alweer de 2e keer dat ik je verhalen lees en ze zijn zo mooi verteld dat me elke keer weer andere dingen opvallen. De eerste keren op mijn iPhone trouwens, dus dt leest sowieso anders.
En wat leuk dat je getrouwd terug komt, maar mag ik wel bij de ceremonie zijn? Geintje natuurlijk maar dat zou volgens mij ook nog wel gaaf zijn, om bij de tradities om het huwelijk daar aanwezig te mogen zijn. Dan kun je misschien ook leuke ideeën opdoen voor als je hier, later later later, in het huwelijksbootje stapt.
Verheug me elke keer weer op een blog, je schrijft superleuk waardoor ik het gevoel heb dat wij een beetje bij je zijn. In gedachte zijn we dat natuurlijk!
Gisteravond Sinterklaas gevierd bij opa, helaas zonder jou: maar we hebben jouw foto op tafel gezet zodat je er wel bij was;-) . Ach en volgend jaar is er weer Sinterklaas. Of piet dan nog zwart is, is de vraag, maar piet is er vast weer bij met gedichtjes en kadi's
Liefs voor nu van ons XXX Jeroen, martijn, jan en marloes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
