algemene ontwikkeling?

Lieve vriendjes,

De kokos net uit mijn haar en van mn gezicht, dus tijd voor een blog. Thanks weer voor de reacties op mijn vorige blog. Zo leuk en lief. Ik ga trouwens ook nog proberen foto's bij mijn blog te plaatsen, maar internet is zo sloom hier, dat ik daar eerst even geduld voor moet vinden. Skypen is helaas lastig. Via telefoon werkt het haast niet en grotere steden waar ze een internet cafe hebben, zijn ver reizen. Komt nog wel een keer dat ik kan skypen.

Zaterdag was het de laatste dag voor Evita en Marijke in het weeshuis. Gewoon in de ochtend rustig opgestart en wat later naar het weeshuis gegaan. Daar aangekomen waren er maar iets van 8 kindjes. Dus Izaku opgezocht. Een man die woont in het dorpje Sillinga, we schatten hem ongeveer 38 en hij is de enige daar die echt redelijk.Engels kan. Hij zou alle kindjes gaan verzamelen. Geen idee waar vandaan, maar het zal wel. Zoveel dingen zijn hier nog zo vaag.

Tijdens het wachten gezellig met de kindjes gekletst en gespeeld. Fidausi kwam naast me zitten en zei; you're my mother. Oke super schattig, dus toch tienermoeder ? Wel apart dat zo'n kind je binnen een aantal dagen als moeder ziet. Evita en Marijke hadden pakjes drinken aan de kindjes uitgedeeld. Zo typisch, de kids wisten niet hoe het werkte met het rietje. Iedereen even geholpen en ze waren allemaal stil. Aan het genieten van iets wat ze nooit krijgen. Voor ons dood normaal een pakje drinken, voor hun een kadootje. Daarna weer fiets naar huis en thuis weer lekker rustig aan gedaan. Ik ben trouwens 28 geschat door die man waar ik bij op de motor zat. Beetje heel enthousiast he..

Zondag gaan alle mensen hier naar de kerk. Dus wij hadden na het ontbijt ook netjes ons Afrikaanse jurkje aangetrokken en liepen rond 10 uur richting de kerk. Het was al begonnen, maar je kan hier gewoon naar binnen gaan wanneer je zelf wilt. Het was een stuk kleiner dan de kerk in Accra, maar de sfeer was net zo gezellig en opgewekt. Na een tijdje kwam Ama bij ons zitten, die het een en ander probeerde te vertalen. Voor ons zat een vrouw met een schattig baby negertje. En jahoor, ik mocht dr vasthouden. Helemaal leuk. Rond 12 uur weer richting huis gelopen. Voor de rest van de dag eigenlijk heel weinig uitgevoerd. Om 4 uur kregen we al te horen; dinner is ready. Wel héél vroeg, maarja. Na het eten met zn vieren beetje kaarten en maar vroeg gaan slapen.

Maandag was het de laatste ochtend van Marijke en Evita hier. Voor de laatste keer met zn vieren een ontbijtje en toen afscheid genomen. Samen met Willem naar het weeshuis. Water was helemaal op, dus samen met wat andere kinderen eerst opzoek naar de ezel, het beest proberen te vangen, dan vastmaken aan de kar en dan bij de waterput water halen. Je moet niet denken dat er lekker schoon water uit de put komt. Het is heel troebel en bijna wit water. Het stinkt een beetje naar die fabriek in Lochem, die iets van dieren voeding maakt toch ? Bij het weeshuis de afwas en was gedaan en ondertussen kwamen de kinderen ook weer langzaam terug van school. Rond 2 uur met de fiets terug, want we hadden thuis wel het een en ander te doen. We gingen namelijk verhuizen naar een andere kamer, met eigen douche. Wat een luxe he (gewoon en verhoogd hoekje in de kamer, waar wat emmers bij staan). Alles in onze nieuwe kamer opgeruimd, gestoft met de roe en ingericht. Nu hebben we toch een iets beter stofhok dan eerst. Oh waar we wel op achteruit zijn gegaan is dat we in deze nieuwe kamer muizen hebben. Maandag zagen we er 1 naar boven klimmen, wij gillen en toen viel ie best wel hard naar beneden. Oeps dat was wel sneu.

Gister een leuke en interessante dag gehad. Maar eerst nog even wat andere dingen. Maandag tijdens het verhuizen ook maar even bed verschoond. Of met andere woorden de lakens in een emmer gestopt met water en wat wasmiddel. In mijn lakenzak zitten allemaal kleine oranje vlekjes/rondjes.. Meteen paniek over bedwants, maar ik heb helemaal geen jeuk of plekjes op mijn lichaam, dus dan kan het eigenlijk niet toch ? Meteen maar even mama opgebeld en gerustgesteld dat het waarschijnlijk een productiefout of zo is. Gelukkig ! Wel veel insecten hier trouwens. Hele grote zwarte platte spinnen, grote sprinkhanen en andere vliegende dingen. Ik ben blij dat ik 'veilig' onder een netje slaap.

Het is zo gek om te zien wat voor kleine dingen ze hier missen en niet doen. Hier hoef je geen ramen te wassen, stofzuigen, dweilen, douche en wc schoonmaken. Hier vegen ze elke ochtend rond half 7 al de compound met een roe. Hier heb je geen oven, magnetron, gasfornuis. Hier heb je een vuurtje met een pan erop, buiten. Ama is echt de hele dag bezig met koken. Vooral veel met pinda's. Ze maakt namelijk zelf pindakaas en koelekoele (geen idee hoe je het schrijft, maar het zijn een soort gefrituurde pindakoekjes). Ze verkoopt dit op de markt in Wulugu en er komen ook vaak mensen hier op de compound om dingen van ama te kopen.

De verhouding tussen Ama en Issifu begrijp ik nog niet helemaal. Ze slapen apart en of ze echt met elkaar communiceren ?? Laatst vroeg Ama wanneer wij hier weer weg gaan, terwijl we dat duidelijk aan Issifu hadden verteld. Alsof het een beetje langs elkaar heen gaat hier. Issifu is nu met een van zijn slaven naar Kumasi voor zijn operatie. Hiervoor zat hij altijd de hele dag binnen; eten, slapen en tv kijken. Er kwamen wel eens mensen hem opzoeken en dan buigen ze voor hem. Dat is hier blijkbaar heel normaal. Toch heb ik ook het gevoel dat hij wel een belangrijk persoon is hier in het dorp. Ook het nieuws en de algemene ontwikkeling van de mensen hier ontbreekt. Op 5 dec (toch) overleed Nelson Mandela. Willemijn en ik zagen dat meteen op onze telefoon in de nieuws app. Hier werd er werkelijk geen woord over gezegd. Dus wij gingen het vertellen aan de mensen hier in de compound. Volgens mij maakte het ze allemaal niks uit, zo gek.
Ik voel me hier in het gastgezin wel een soort van thuis en ik ben wel redelijk gewend. Toch blijft het familie gevoel afstandelijk voelen. Ama zegt wel; ik ben je hostmother, we zijn nu een familie en je kan alles tegen mij vertellen. Het lijkt alsof ze niet echt geïnteresseerd zijn in ons. Als je hier iets over thuis zegt, zeggen ze gewoon; oh oke. Is dat heel Nederlands dan ? Dat wij altijd heel beleefd en geïnteresseerd veel aan mensen vragen van hoe en wat ? We eten hier ook nooit samen. Gewoon Willemijn en ik aan een laag, klein houten tafeltje, 2 plastic blauwe stoelen, een lepel (ander bestek hebben ze hier niet volgens mij) en plastic bakjes (waar ik alleen yoghurt uit zou eten als ik op de camping ben, maar dat ben ik al nooit haha).

Nu even over gister. Ik was weer zoals elke ochtend vroeg wakker, 6 uur. Toch tot ongeveer 8 uur blijven liggen en toen ontbijtje. Lekker rustig aan gedaan en besloten wat later naar het weeshuis te gaan, zodat we wat meer quality time zouden hebben met de kids. Na het ontbijt beetje relaxen op onze kamer en rond half 12 maar gaan lunchen. Tijdens het lunchen met Rahama gekletst. Dat is een nichtje van Issifu. Ze is 18 jaar, heeft geen ouders meer sinds haar 12e en heeft ze eigenlijk ook niet echt gekend. Toen ze 3 was, stuurde haar ouders haar namelijk al naar een tante in Tamale om daar naar school te gaan. Ze heeft nog 4 oudere broers en 1 oudere zus. Haar broers en zus kennen hun ouders wel, maar Rahana wil er niks over weten. Ze weet niks, niet hoe ze zijn overleden, hoe oud ze waren, hoe ze eruit zagen. Zo gek, want ze kan kan redelijk wat te weten komen over haar ouders via haar familie. Ze wil het niet, omdat ze dan moet huilen zegt ze. Lijkt mij alleen maar goed, je verdriet moet er toch uit, zoiets moet je verwerken.

Rahana vertelde ook nog een beetje over de andere mensen die in de compound wonen, maar dat moet ik nog even wat beter gaan uitpluizen hoe dat zit. In zo'n gesprek met haar merk je heel goed dat wij haar echt alles heel specifiek moeten vragen. Ze vraagt ook eigenlijk niks terug aan ons, heel typisch. Ze zit hier in Wulugu op de middelbare school. We vroegen haar of ze weet van WO1 en WO2 en Hitler, maar daar had ze nog nooit van gehoord. Zo raar, want dan weet ze waarschijnlijk nog zoveel meer kleine dingen van de wereld niet. Zou ze uberhaupt weten dat wij op de aarde leven en dat er nog meer planeten bestaan ? Zou ze weten dat Australië bestaat ? En Azië ?

Na de lunch hebben we ons snel klaargemaakt en de fiets op. Rahana wou mee, gezellig. Eerst nog even langs de fietsenmaker, want de banden waren aardig leeg. Er zaten heel veel jongens bij de fietsenmaker en gingen onwijs met ons kloten. Heel irritant, want ik wou alleen snel even wat lucht in mijn banden. Na een hele tijd dat ook weer gefixt. Ik fietste weg, springt er een van die negers achterop de fiets. Pfffff vermoeiend. Onderweg gezellig gekletst met Rahana. Bij het weeshuis meteen ontdekt dat de hele ton waar we de vorige dag water in hadden gedaan, al leeg was. Aan Izaku maar even gevraagd hoe en wat. Eerst gingen we met de kindjes touwtje springen. Veel jongens waren aan het voetballen, maar een paar gingen toch achter de meisjes in de rij staan en fanatiek meedoen. Ze vonden het super leuk, maar ze konden het alleen niet zo goed. Naast ons zagen we ineens andere kinderen ook touwtje springen en huh.. Daar konden ze het wel ?? Blijkbaar draaiden ze daar veel sneller, op z'n Afrikaans of zo ? Daarna heb ik een tijdje met Izaku gepraat over het water halen, weeskindje Hanna die alleen in de ochtend naar school gaat en de middagen skipt en over kerst als ze een geit willen gaan slachten en eten. Ondertussen zaten de kinderen lekker aan mijn haar en kleren te plukken en in mijn zij te porren. Ja je wordt hier dus echt vies.

Na het gesprek met een aantal oudere meiden water gehaald, gewoon met emmers op hun hoofd. Fidausi en Melinga trokken weer heel erg naar mij toe en Fidausi zei; you and me to your land, your home. Lekker Engels, maar zo schattig. De meeste kinderen hebben trouwens geen ouders en weten ook niet hoe die zijn overleden zeggen ze. Enkele kindjes hebben alleen een vader of moeder, maar de kunnen niet meer voor het kindje zorgen. Ik weet het niet hoor... Na het water halen kregen de kindjes eten. Ik heb een groepje meiden even geleerd dat ze met hun mond dicht moeten eten en dat ze voor en na het eten hun handen moeten wassen. Komende weken blijven herhalen en hopen dat het op een gegeven moment automatisch gaat.

Thuis kregen we fufu te eten. Dat is een soort olie, tomatensoep /drap met vlees erin en een deegbal (yam). Ik vond het heeeel vies. Dat deeg voelde heel glibberig in je mond en was zo dik. Na een paar happen eerlijk gezegd dat ik het niet lekker vond. Dat kan hier gewoon en is ook beter om te zeggen. Ze gingen wel iets anders voor mij koken. Ik kreeg gebakken banaan. Heel lekker, zoet en beetje knapperig, maar na een paar happen wel weer genoeg. Na het eten experiment kokosnoot. We hadden Ama geld gegeven en gevraagd of ze kokosnoten voor ons mee wou nemen van de markt. We wilden er een haar- en gezichtsmasker van maken. Na heel lang hakken en van alles te hebben geprobeerd, de kokosnoot open gekregen. De melk was goed, alleen de kokos heel hard. Daar konden we dus niks mee. De melk op mn gezicht en in mn haar gedaan en het werkte volgens mij wel, want het voelt heel lekker zacht aan.

Nu snel omkleden en naar het weeshuis.

Werkse iedereen vandaag en succes op school, bijna vakantie he !!

X A